Σαν τα φεγγάρια που

θρηνούν την ομορφιά τους,

και κάνουν κύκλους,

κύκλους να ζαλιστούν 

και να ξεχάσουν!

Έτσι κι εγώ, 

για να ξεφύγω, απ΄όσα με κρατούν, 

απ΄όσους με πονούν,

δίνω φτερά στον εαυτό μου,

να πετάξω!

Και κάθε τόσο που θα ΄ρχομαι στη γη,

χώμα τα πόδια, προσκυνώ την μοναξιά σου.

Σύννεφα πύλες μου μουδιάζουνε το νου,

μυστήριο τρένο

με τραβάει η σιωπή,

σαν χιόνι κάτασπρο, 

δε λιώνω την αυγή.

Όταν τα μάτια σου κοιτώ

δε ξημερώνει!

λέω στον Άδη να νυχτώνει

και στο φεγγάρι να φοράει τα λευκά,

να μου θυμίζει τ΄όνειρα τα παιδικά,

να μου γελάει..

Κι εσύ, να μου μιλάς

όταν τα πάντα θα σιωπούν

μόνο τα λόγια σου

γιατρεύουν την ψυχή!

-Απόσπασμα-

Βάγια Ριζηνού