... Πονά η ψυχή μου

 βλέποντας τα βήματα του μέλλοντος

άλλοτε βήματα διστακτικά,

φοβούμενα ν' αγγίξουν την ελπίδα

κι άλλοτε βήματα επιπόλαια

βυθισμένα, αγκυλωμένα στην μετάνοια τους...

Με πύρινη ματιά

κουνάω το μαντήλι μου

σε όσους με αφήσανε μονάχη,

ν' ατενίζω τα σανδάλια της ζωής

και μετά απο πόνο γέννας

να τα φορώ και να πηγαίνω

στο χείλος του γκρεμού

στο βάθος τ' ουρανού

στη λάμψη ενος αρχαίου ξυραφιού

στα δάκρυα ασύμμετρης γαλήνης....

-Αποσπασμα-