Ο κήπος της στάχτης


Δως΄ μου τα φύλλα σου και μη φοβάσαι

βαθιά μες την ψυχή θα τα φυτέψω

και δάση πυκνά θα γίνουνε

δάση αμόλυντα

κήπος του ιδιωτικού μας σύμπαντος 

αποτέφρωσε την ύπαρξη μου

μη φοβάσαι

από τις στάχτες μου

θα με αναγεννήσεις

τα διαμάντια, διαμάντια αν είναι

και από τη στάχτη θα φανούν.

Ταυτότητα δεν έχει το μυαλό μας

λευκό χαρτί κι ένα γλυκό μελάνι...

                                                                                         (Βάγια Ριζηνού)