Ανίατη Συνάντηση

Αλάθητα τα μάτια σου,

βουτούν στη σιωπή μου,

Αναδύομαι στάζοντας κόκκινο

στα χαλάσματα των χειλιών σου.

Μόνη μου, δεν είμαι πια.

Κουβάλα το βάρος μου στη λησμονιά,

να κρατιέμαι μόνο από το λαιμό σου.

Ξεκλείδωσε με, ψάξε με σου λέω,

Μη μου αφήνεις το χέρι, κράτα το.

Ντύσε με τ΄ άρωμα σου την αύρα μου.

Φοβάμαι όλο και λιγότερο.

                                                              (Βάγια Ριζηνού)