Πως θα φαινόντουσαν όλα

αν βαφόντουσαν με κόκκινο,

το κόκκινο μου,

σαν ποτάμι θα κυλούσε

κάτω από τον ουρανό της καρδιάς μου..

Κι όσο θα σου λέω Σ΄αγαπώ,

τόσο πιο κόκκινο θα γίνεται

μέχρι να σβήσει η φωνή μου... 

Κι όταν θα σβήσει, 

μια χάρη σου ζητώ..

Πάρε την κόκκινη καρδιά μου

και αγκάλιασε την με τις παλάμες σου 

και πες πως δε θα σε ξεχάσω.. 

και μες τα χέρια μια ζωή θα σε κρατώ... 

Δεν είναι τίποτα τυχαίο,

που έχουμε παλάμες δυο...!!! 

                                         (Βάγια Ριζηνού)